حسن ادب

ما والدین همیشه از فرزندان خود انتظار داریم تا «ادب» را در همه‌جا رعایت کنند؛ در‌حالی‌که خودمان معنای حقیقی ادب را نمی‌دانیم!
ادب آن است که ما همه‌ی هستی زا ظهور خداوند ببینیم و راهی برای ظهور او در هستی پیدا کنیم. اگر خدا زیباست که هست و اگر هدف او از خلقتش، آشکار کردن این زیبایی‌هاست؛ ادب آن است که ما،هم در هستی و هم در رفتار و اندیشه‌های خودمان، تنها زیبایی‌های او را نشان دهیم.
بدانیم!
اموال، اولاد، شرایط و امکاناتی که خداوند به ما داده، همه مال اوست و «حسن ادب» آن است‌ که از تمام این امکانات، در راه نمایان کردن زیبایی‌های خودش استفاده کنیم.

فرزند دلبندم، هفت‌روزه است. او را در آغوش دارم و به افق‌های دور خيره شده‌ام.هفت‌سالگی‌اش توجه‌ام را جلب می‌کند.آرزو دارم کودکم در هفت‌ سال اول زندگی،آغوش مادر، خانه و دنيا را امن بداند تا امنيت توشة راهش در هفت سال دوم شود.
آرزو دارم لذت امنيت را با تمام وجود بچشد تا ناامنی را تاب نياورد و در رفع آن بکوشد.
من به او امنيتی خواهم بخشيد، از جنس محبت، رحمت،حرارت، شوق به زندگی حقيقی، عشق به حيات و...
همانند امنيتی که حضور خداوند به من می‌بخشد.